Η σχέση των Ελλήνων με το ελαιόλαδο φαίνεται να είναι όχι μόνο άρρηκτη αλλά και σταθερή για αιώνες .
Πλουτίζει γενναιόδωρα τα φαγητά, τα λαδερά μας, τα γιαχνιστά μας, τα βραστά, τις σαλάτες μας. Ουσιαστικά ορίζει και καθορίζει την κουζίνας μας.
Την ελληνική κουζίνα, η οποία, συγκεντρώνει μια απίθανα μεγάλη ποικιλία συνταγών, η γευστική δομή και το σώμα των οποίων χαρακτηρίζεται από το ένα και κυρίαρχο υλικό, το μαγικό ελαιόλαδο.

Αν πας, λοιπόν, στο Βελιγράδι  και δεν περάσεις έστω και για μια βόλτα από το Lorentzo & Kakalamba, σίγουρα δεν έχεις δει ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης τούτης ! Αυτό το μέρος  πρέπει οπωσδήποτε να το επισκεφτείς ,  πέρα από το φαγητό, αφού συγκαταλέγεται στα πιο κιτς εστιατόρια του κόσμου. Στην αρχή έχεις την εντύπωση ότι πρέπει όλα τούτα τα μικρά και ασύνδετα πράγματα, έπιπλα, διακοσμητικά και ομοιώματα ανθρώπων και ζώων να έχουν <πεταχτεί> όπως να’ ναι στο χώρο γα χάρη εντυπωσιασμού. Μια δεύτερη ματιά όμως θα σε πείσει ότι οι ιδιοκτήτες γνωρίζουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν για να προκαλέσουν τις αισθήσεις σου…

Οι σκηνές και οι μυρωδιές από την «Πολίτικη Κουζίνα» αναβιώνουν σε ένα από τα πλέον ιστορικά νελικατέσεν της πόλης (και της Πόλης) στο Παλαιό Φάληρο. Μυρίζοντας τα μπαχάρια και βλέποντας τις λακέρδες πάνω στους ξύλινους πάγκους από οξιά νιώθεις να ταξιδεύεις στα στενά του Γαλατά και να ερωτεύεσαι από την αρχή όλες αυτές τις γεύσεις που είναι χαραγμένες στο DNA μας.

Το να βλέπεις όλη την Αθήνα στα πόδια σου, είναι δώρο. Είναι προνόμιο. Είναι εμπειρία. St' Astra, το εστιατόριο του ξενοδοχείου Radisson Blue Park στα προσφέρει και τα τρία απλόχερα. Η Ακρόπολη μπροστά σου, ο Λυκαβηττός στ΄αριστερά - τόσο κοντά που νομίζεις πως θ΄απλώσεις το χέρι να τον αγγίξεις- και κάτω, δίπατα όμορφα νεοκλασσικά που σώθηκαν από την λαίλαπα της αντιπαροχής. Aγαπημένα από παλιά τα mourano φωτιστικά, άνετοι καναπέδες και πολιτισμένη διάταξη τραπεζιών για να τρως άνετα χωρίς ν΄ακούς τους διπλανούς. Η jazz μουσική την ώρα που μπήκαμε και ο έναστρος αττικός ουρανός, αφορμή για να γίνεις ρομαντικός και το συναισθηματικό μου δέσιμο με την εποχή που μαγείρευε ο Ερβέ, ένα τσακ θέλει για να με ρίξει στην παγίδα της σύγκρισης ακόμα και τόσα χρόνια μετά. Ο Γιάννης Λιόκας όμως τα κατάφερε καλά. Ώριμες εκτελέσεις, σωστές τεχνικές, ισορροπίες στα πιάτα του χωρίς ακροβασίες προς χάριν εντυπωσιασμού.