Αυτά τα φουσκωτά γλυκάκια που ακροβατούν μεταξύ λουκουμά και τηγανιτής ζύμης ψωμιού τα λάτρεψα από τα μικράτα μου. Χρόνια θυμάμαι εκείνο τον ζαχαρένιο «λουκουμά» που μου αγόραζε η γιαγιά Μαρία, που καθώς τον δάγκωνα κατηφορίζοντας στην πόλη των λεόντων πασπάλιζε τα μέσα και τα έξω μου με μια ευεργετική γλύκα. Αυτή η λουκουμόσκονη χρόνια τώρα νομίζω με ακολουθεί.Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που πάντα όταν ανακαλύπτω μαγαζάκια με ντόνατς μπορείς εύκολα να διακρίνεις στα μάτια μου εκείνες τις τυχαίες νότες παιδικής ευθυμίας.
