Θεωρώ ότι εκείνο που κάνει συναρπαστικό το φαγητό σε ένα εστιατόριο, δηλαδή κάτι σαν αλατοπίπερο σε σωστή δόση, είναι το πάθος και το όνειρο του ιδιοκτήτη σε συνδυασμό με την δημιουργικότητα του σεφ.
Αν και η ονομασία του μαγαζιού “ΦΑΡΟΣ” καθώς και η τοποθεσία δίπλα στο κύμα με θέα τον Κορινθιακό σε προδιαθέτει σε θαλασσινά και ψαράκια, αν παρατηρήσεις πιο προσεκτικά θα δεις ότι όλο το παιχνίδι παίζεται στον τεράστιο ξυλόφουρνο!!
Ο Δημήτρης είναι ένα κλασσικός ροκάς και αυτό ακριβώς κάνει στην μαγειρική του, ροκάρει και αυτοσχεδιάζει. Χωρίς πρόγραμμα, με τολμηρές επιλογές και παντρέματα υλικών που ακολουθούν συχνά μια αόρατη, σαφώς, μη στερεότυπη λογική.
Η αυθεντικότητα, λοιπόν, κατέληξα ότι είναι ένα γνώρισμα των έξυπνων και ακομπλεξάριστων ανθρώπων. Είναι εκείνοι που σου μιλάνε Απλά, ξεκάθαρα, δίχως κανενός είδους κοινοτοπίες. Δίχως ψεύτικες κομψότητες, δίχως επιτηδευμένη ευγένεια, δίχως την επιθυμία να προκαλέσουν μόνο και μόνο για να ξεχωρίσουν. Είναι εκείνοι που έχουν την ικανότητα να εκφράζουν το ουσιώδες χωρίς να πασχίζουν με πολυπλοκότητες και κατά ένα μυστήριο τρόπο όλοι μα όλοι έχουν μια τρελή σχέση αγάπης με την γη, το χώμα και τα ζωντανά πλάσματα του πλανήτη γη.
Αν πας, λοιπόν, στο Βελιγράδι και δεν περάσεις έστω και για μια βόλτα από το Lorentzo & Kakalamba, σίγουρα δεν έχεις δει ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης τούτης ! Αυτό το μέρος πρέπει οπωσδήποτε να το επισκεφτείς , πέρα από το φαγητό, αφού συγκαταλέγεται στα πιο κιτς εστιατόρια του κόσμου. Στην αρχή έχεις την εντύπωση ότι πρέπει όλα τούτα τα μικρά και ασύνδετα πράγματα, έπιπλα, διακοσμητικά και ομοιώματα ανθρώπων και ζώων να έχουν <πεταχτεί> όπως να’ ναι στο χώρο γα χάρη εντυπωσιασμού. Μια δεύτερη ματιά όμως θα σε πείσει ότι οι ιδιοκτήτες γνωρίζουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν για να προκαλέσουν τις αισθήσεις σου…
Το να βλέπεις όλη την Αθήνα στα πόδια σου, είναι δώρο. Είναι προνόμιο. Είναι εμπειρία. St' Astra, το εστιατόριο του ξενοδοχείου Radisson Blue Park στα προσφέρει και τα τρία απλόχερα. Η Ακρόπολη μπροστά σου, ο Λυκαβηττός στ΄αριστερά - τόσο κοντά που νομίζεις πως θ΄απλώσεις το χέρι να τον αγγίξεις- και κάτω, δίπατα όμορφα νεοκλασσικά που σώθηκαν από την λαίλαπα της αντιπαροχής. Aγαπημένα από παλιά τα mourano φωτιστικά, άνετοι καναπέδες και πολιτισμένη διάταξη τραπεζιών για να τρως άνετα χωρίς ν΄ακούς τους διπλανούς. Η jazz μουσική την ώρα που μπήκαμε και ο έναστρος αττικός ουρανός, αφορμή για να γίνεις ρομαντικός και το συναισθηματικό μου δέσιμο με την εποχή που μαγείρευε ο Ερβέ, ένα τσακ θέλει για να με ρίξει στην παγίδα της σύγκρισης ακόμα και τόσα χρόνια μετά. Ο Γιάννης Λιόκας όμως τα κατάφερε καλά. Ώριμες εκτελέσεις, σωστές τεχνικές, ισορροπίες στα πιάτα του χωρίς ακροβασίες προς χάριν εντυπωσιασμού.
Η έμπνευση για το νέο επιχειρηματικό project του Δημήτρη Λίτινα δεν έρχεται από την ομώνυμη ταινία του Θανάσση Βέγγου αλλά από τη διάθεση της γυναίκας του, της Νάντιας να απαντά στο τηλέφωνο λέγοντας: «Θα σε κάνω Βασίλισσα».
