Σαν βγω στον πηγαιμό για την αγορά κρέατος αυτές τις ημέρες πάντα όπως και να το κάνω, όπως και να το δω έχω μεγάλο δίλημμα. Τι να διαλέξω; Το παχουλό αρνάκι, τον αθώο αμνό, τον παραδοσιακό οβελία που είναι τελικά για τους περισσότερους και το φετίχ του Πασχαλιάτικου ελληνικού τραπεζιού, ή το ατακτούλι κατσικάκι που το κρέας του σαφώς είναι πιο κρουστό, με λιγότερα λιπαρά και αφήνει στο στόμα μια μοναδική γεύση, η οποία κλείνει μέσα της όλες τις ευωδιές των βουνίσιων βοτάνων και χόρτων και συχνά την σπιρτάδα της αλμύρας μια και δεν είναι λίγα εκείνα τα ζώα των νησιών που ξεδιψούν με θαλασσινό νερό, πηδώντας από βράχο σε βράχο;
Βέβαια ανεξαρτήτως της επιλογής μου φροντίζω όταν έρθει η στιγμή που θα πάω στο κρεοπωλείο του ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ της γειτονιάς μου να ζητήσω το αρνί ή το κατσικάκι για τα Πασχαλινά μαγειρέματα μου να είμαι καλά διαβασμένη...
Πως το ξεχωρίζω, τι μας «μαρτυράει» η σφραγίδα για την εντοπιότητα του; Τι μέρος και τι κοπή θα ζητήσω ανάλογα με τις μαγειρικές μου εμπνεύσεις; Και καλά το αγοράζω νωρίς, πως θα το συντηρήσω;