ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΙΟΝ Η ΜΑΡΙΓΟΥΛΑ, τίτλος ευηχότατος αλλά σε καμία περίπτωση καθόλου παραπεμπτικός για το τι πρόκειται να γευτεί ή τελοσπάντων με τι πρόκειται να μαγευτεί ο ουρανίσκος σου, εις τον ορεινό Πολύγυρο Χαλκιδικής. Βέβαια οι απανταχού καλοφαγάδες από κάθε άκρη της Ελλάδας, γνωρίζουν πολύ καλά το γαστρονομικό μυστικό που κρύβεται εδώ και 80 χρόνια στον ορεινό Πολυγύρο.
Το cd στο αυτοκίνητο έπαιζε Σταυρακάκη. Θαρρώ πως η Κρητική μουσική ταιριάζει απίστευτα με το τοπίο της Μάνης. Έχουν πολλά κοινά αυτοί οι τόποι: την πέτρα που παίζει ένα ρόλο ταπετσαρίας που εκεί πάνω απλώνονται οι ξερικές ελιές, τις απόκρημνες παραλίες με τα νοτισμένα από την αλμύρα θυμάρια, τα καφενεία που σερβίρουν όλα τα άλλα νόστιμα και ωραία, «εκτός» από καφέ, οι λιγομίλητοι άνθρωποι με το καυστικό και περιεκτικό λόγο που ή τον αντέχεις ή δεν τον αντέχεις...
Φτάνοντας στην Ακτή Ελιάς, σε ένα μαγικό μέρος ανάμεσα στην κρυφή καταπράσινη παραλία Σπαθιές και την πολυσύχναστη Νικήτη μαζί με τους φίλους μου από την Θεσσαλονίκη, δεν μπορώ ακόμα να φανταστώ την έκπληξη που με περιμένει!
Η ΜΠΟΥΚΑΔΟΥΡΑ είναι ένα καλοφτιαγμένο, συμπαθητικό εστιατόριο με σήμα κατατεθέν τον πεύκο του που στέκεται στην μύτη ενός βράχου και ατενίζει το πέλαγος. Εκείνο το απόγευμα μάλιστα νομίζω ότι ήταν και το πρώτο που «μυρίστηκε» το μπουρίνι που ερχόταν.
Η αλήθεια είναι ότι όσα χρόνια ζω στα Βόρεια Προάστια – και είναι πολλά – πάντα είχα ένα δίλλημα. Θα έπρεπε να κατέβω στο κέντρο για να απολαύσω ένα σούσι σε λογικές τιμές και σε casual περιβάλλον ή θα έπρεπε να μείνω στην περίμετρο της οικίας μου και να πάρω μαζί μου τα ψηλοτάκουνα, την φιρμάτη τσάντα και την πιστωτική μου κάρτα για να πληρώσω την περιουσία που θα μου ζητήσουν για ένα κομμάτι «ψαγμένο» μεν αλλά υπερεκτιμημένο σούσι.
Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να έχεις ξεπεράσει πολλά κόμπλεξ και να έχεις φάει πίτσα στις καλύτερες πιτσαρίες τα Νάπολης, όπως στη Vera Pizza ή στου Lombardi κοντά στο αρχαιολογικό μουσείο της Νάπολης για να μπορείς να απολαύσεις ως χορτασμένος μεγαλοαστός την πίτσα του Park για αυτό που είναι και όχι για κάτι που φαντάζεσαι και έχει διαβάζει στο τάδε οδηγό φαγητού ότι πρέπει να είναι.
«Ένα ξενοδοχείο αμύθητου πλούτου πρόκειται να ανεγερθεί εις τας Αθήνας», έγραφαν οι μεγάλες εφημερίδες της εποχής και στις ασπρόμαυρες ταινίες της δεκαετίας του ΄60 που περιέγραφαν την κοσμοπολίτικη νυχτερινή Αθήνα, η εμβληματική παρουσία του Hilton – μοντέρνα φιγούρα για την εποχή και για τον δρόμο των πρεσβειών, των νεοκλασσικών και των κομψών πολυκατοικιών του μεσοπολέμου, ξεσήκωσε θύελλες όταν κτιζόταν. Έργο του αρχιτέκτονα Βουρέκα, με ανάγλυφες συνθέσεις του μεγάλου Γιάννη Μόραλη στις στενές όψεις του, έμελλε να φιλοξενήσει από τον Αριστοτέλη Ωνάση μέχρι τον Ίνγκμαρ Μπέργκμαν κι από την Έλλα Φιτζέραλντ μέχρι τον Φρανκ Σινάτρα και την Σίρλευ Μπάσσευ. Εκεί λοιπόν, στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου, στο γνωστό Galaxy -bar κι εστιατόριο- εκεί που ίσως ήπιαν το κοκταίηλ τους όλα αυτά τα ιερά τέρατα έστω κι αν δεν υπήρχε galaxy με την μορφή που έχει σήμερα, είχα την τύχη να απολαύσω ένα εξαιρετικό δείπνο.
Kρυμμένο σε ένα μικρό αδιέξοδο στενάκι κοντά στο εμπορικό κέντρο ΑΙΘΡΙΟ, δύσκολα θα το συναντήσεις αν το Pausa δεν είναι ο προορισμός σου. Το γνωρίζουν όμως πολύ καλά οι επιχειρήσεις της γύρω περιοχής και το γεμίζουν τα μεσημέρια αφού είναι μια σοφή επιλογή για ένα ήρεμο business lunch, χωρίς τον θόρυβο του δρόμου και τα αδιάκριτα βλέμματα.
