Είναι φορές που αναρωτιέμαι αν αυτό που νιώθω κάθε φορά που βρίσκομαι στο προαύλιο ενός εξωκλησιού είναι πείνα ή λαχτάρα να ανακαλύψω ένα αληθινά σπιτικό καλοζυμωμένο άρτο!
Μπορεί να είναι και αυτή η λαχτάρα της απελευθέρωσης από όλους αυτούς τους παιδικούς περιορισμούς : πρόσεχε μην σου πέσουν ψίχουλα , τρώγε σαν άνθρωπος , δεύτερο κομμάτι ψωμί δεν έχει και τέτοια… Εδώ με το άλλοθι της ευλογίας του Αγίου συν ότι το συγχωρείτε και το αμάρτημα της λαιμαργίας, μπορώ να δοκιμάσω και ένα και δυο και τρία και τέσσερα κομμάτια.

Σκέπτομαι πολλές φορές πως το ψήσιμο απευθείας πάνω στην φωτιά είναι σαν τους κεραυνοβόλους έρωτες. Παίρνεις βρε φίλε όλα τα ρίσκα να καείς, να τσιτσιριστείς να πέσεις στα πατώματα!

Με ένα αδέξιο χειρισμό το κρέας μπορεί να αποστραγγιστεί από τα πολύτιμα ζουμιά του και να καταντήσει στεγνό, καρβουνιασμένο και άνοστο κοινός σόλα.

Αντίθετα με το αργό και ασφαλές ψήσιμο στην γάστρα μοιάζει λίγο με τις μετρημένες σχέσεις ζωής που το πας σιγά σιγά «by the book» δηλαδή!

Κρατιέται όλη η ζουμερή και πικάντικη γλυκύτητα του κρέατος και ένα αόρατος στοργικός αέρας περνοδιαβαίνει ανάμεσα στα τραγανά φύλλα κυκλοφορώντας με ευγένεια και σύνεση αν μιλάμε για ΠΙΤΑ στην γάστρα βέβαια!!

Με λίγα λόγια πρέπει να είσαι σκράπας μάγειρας για να αποτύχεις στο μαγείρεμα της ΓΑΣΤΡΑΣ . Καθώς και εξαιρετικά αδέξιος για να τα κάνεις μαντάρα σε σχέσεις που βασίζονται στην «step by step» επικοινωνία.

Εγώ λοιπόν ως γνήσιο τέκνο της παρορμητικής Κρήτης κάτεχα καλά τι σημαίνει το απευθείας <φλερτ> με την θερμή ανάσα της φωτιάς και το αμαρτωλό αργό στάξιμο του λίπους επάνω στα κάρβουνα… κάτι δηλαδή σαν το πάθος που φουντώνει και σε τσουρουφλίζει!!

Έχω την αίσθηση ότι η πρώτη μου επαφή με τον βυθό και τα πλάσματα του ξεκίνησε πολύ νωρίς.... Θυμάμαι λοιπόν ότι περπατούσα χείριστα και έκανα τα πρώτα μου βήματα με αστάθεια πάπιας, αλλά κολυμπούσα τέλεια. Ως εκ τούτου άρχισα επίσης, μάλλον γοργά, να ξεχωρίζω ευκολότερα το καπόνι από το χελιδονόψαρο, τον χάνο από τον γύλο από ότι τα ραδίκια από την βρούβα. Επιπλέον πληροφορούμαι από συγγενείς, φίλους και τους απελπισμένους μπαμπά και μαμά, ότι αρνούμουν πεισματικά να βάλω μπουκιά στο στόμα μου αν η θάλασσα δεν έβρεχε τα ποδαράκια μου και το "παλάτι του γαλάζιου πρίγκιπα" δεν μου υποσχόταν μια βουτιά μετά το πέρας του κρίσιμου τετραώρου. Α, ξέχασα! Απαιτούσα και μια βόλτα με τη βέσπα μετά, έτσι για χώνεψη!

Καλοκαιράκι και η χωριάτικη σαλάτα, σε όλες τις γλώσσες Greek Salad, Griechischer Salat και σε όλες τις εκδοχές - επιτυχημένες και μη- είναι στις δόξες της!
Κάθεσαι αραχτός δίπλα στο κύμα, απολαμβάνεις το ουζάκι σου και παρακολουθείς την απλή συνταγή συνύπαρξης την όξινης ντομάτας με το δροσερό αγγουράκι, το κρεμμύδι, την εθνική μας φέτα, τις ελιές και το λαδάκι να σαγηνεύει τους ουρανίσκους ως ώριμη μεν αλλά φορτωμένη με εμπειρίες και γνώσεις πριμαντόνα. Η συνταγή απλή, πολυφορεμένη, χωρίς πολλές εξάρσεις μεν, αγαπητή δε!
Και έρχομαι εγώ τώρα να κάνω την ανατροπή και να σας παρασύρω από την οικία αίσθηση της ασφάλειας των δοκιμασμένων γεύσεων στην κρυφή γοητεία της καινοτομίας. Αυτοσχεδιάστε με τα χρώματα των καλοκαιρινών λαχανικών, μπερδέψτε τις υφές, συνταιριάστε τα αρώματα. Άλλωστε είναι η εποχή τέτοια που η διάθεση μας αποζητά μια δροσιστική και χορταστική σαλάτα.