Αναρωτήθηκα πολλές φορές τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να διανύσουν 150, ακόμα και 200 χιλιόμετρα, για να φάνε ένα πιάτο φαγητό στο εστιατόριο ενός απίθανου ξενώνα στα βόρεια!
Μέρες μετά την επίσκεψη μου σε αυτό το εστιατόριο έψαχνα ακόμα τη λέξη εκείνη που έκανε ακόμα και εμένα την ίδια να οδηγήσω 350 χιλιόμετρα για να φτάσω στο Ξινό Νερό Φλώρινας. Να περάσω δυο υπέροχα βράδια στον ξενώνα του και να γευτώ το φαγητό του Νίκου Κοντοσώρου.
Υπάρχουν μερικά υλικά στην κουζίνα που φαντάζουν τρομακτικά στο μέσο αστικό ουρανίσκο και όχι μόνο. Ποιος αλήθεια μοσχαναθρεμμένος αστός που ανατριχιάζει στην ιδέα του αίματος ακόμα και στα χοιρινά μπριζολάκια λαιμού, τα οποία πωλούνται συσκευασμένα και σχεδόν αποστειρωμένα στο σούπερ μάρκετ θα μπορούσε να έρθει σε επαφή με την αιματένια υφή και αίσθηση που αφήνει στην μύτη ένας αδένας μοσχαριού;
Εκείνο το πρωί δεν ξέρω γιατί αλλά ξύπνησα με την αίσθηση ότι καμιά φορά κι εμείς οι άνθρωποι της τηλεοπτικοπεριοδικής μαγειρικής το παρακάνουμε. Ίσως και να έφταιγε εκείνη η εκπομπή με τον βομβαρδισμό ατέλειωτων συνταγών που είδα λίγο πριν ακουμπήσω το κεφαλάκι μου στο μαξιλάρι! Όλη νύχτα ονειρευόμουν τρούφες, λευκές και μαύρες, δροσουλίτες, πράσινα χαλαπένιος του Νοτιοδυτικού Μεξικού και κόκκινο κακάο Αργεντινής! Κυνηγούσα λέει αγριογούρουνα στις πλαγιές του Ολύμπου και έτρεχα σαν αναμαλλιασμένη Δρυηίδα μέσα σε ένα δάσους όπου φύτρωναν σαν μανιτάρια οι μαύροι χοίροι.
Το κομμάτι του παραδείσου πάει προς τον παράδεισο, το κομμάτι της κόλαση πάει προς την κόλαση. Διαλέγεις και παίρνεις πάντα στην ζωή.
Η Καίτη Ντιναπόγια επέλεξε να στρέψει λοιπόν την ματιά της προς το Παράδεισο όταν η ζωή στα πενήντα της την έπιασε από το μπράτσο και έστρεψε επιτακτικά το δείκτη του χεριού της προς την κόλαση.
Ο δικός της λοιπόν παράδεισος και το εισιτήριο εξόδου από την μιζέρια και την αρρώστια ήταν τα μυριστικά βοτάνια από τις κορυφές των Αστερουσίων, τα μικρά χνουδωτά φύλλα αγριελιάς, το μεθυστικό και «αυστηρό» άρωμα του φασκόμηλου, η ξελογιάστρα ευωδιά της αρμπαρόριζας.
Την πρώτη φορά έψαξα αρκετά για να το βρω και ομολογώ ότι έφτασα εκεί αρκετά κουρασμένη από τα χιλιόμετρα και τη δύσκολη ημέρα. Το μαγαζί, μου το πρότεινε ένα φίλος. Στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτική, σκεπτόμενη ότι θα είναι άλλη μια ψαροταβέρνα από τις καινούριες που ξεπετιούνται κάθε τόσο! Τι διαφορετικό μπορούν να έχουν οι Μικρές Κυκλάδες; Τι άλλο από το χρηματιστή τους...
Σαν βγεις στον πηγαιμό για τις Αδάμες, φρόντισε να έχεις πάρει πρώτα τηλέφωνο γιατί είναι μακρύς ο δρόμος. Χωμένο κάπου κάτω από την Εθνική, ίσως μόνο οι γείτονες να το γνωρίζουν και σίγουρα αυτοί που παραγγέλνουν για το σπίτι. Και είναι αρκετοί (έτσι το γνώρισα κι εγώ).
Αν σου τύχει να φτάσεις νύχτα στο Κάιρο, θα μοιάζει ολοφώτιστο άνθος στη έρημο. Ένα μπουμπούκι αγκινάρας φαντάσου, που ξεφλουδίζεις τα φύλλα του να φτάσεις στα μύχια του όπου κρύβεται η νοστιμιά του. Ανοίγεις τα μάτια σου και βρίσκεσαι στο Χαν Ελ Χαλίλι.
