Είχα ακούσει πολλά η αλήθεια είναι γι αυτό το «κρυφό» εστιατόριο – καφενείο στο βάθος μιας ρεματιάς κάπου στο κέντρο του Νομού Ηρακλείου, που λειτουργεί με εθελοντές μάγειρες και είναι σκεπασμένο από μεγάλα πλατάνια.
Αμπελουργική ζώνη Πεζών, οινοποιεία, αμπέλια που δεν έχουν δέσει καρπό, και το καλοκαιράκι είναι πια στο μέσο του.
Στρίβω για Βιάννο και μετά προς το χωριό Αστρίτσι. Οι οδηγίες ήταν σαφείς: υπάρχει μια μικρή πινακίδα για Κάτω Βρύση και ένα μικρό δρομάκι που οδηγεί στην «καρδιά» της ρεματιάς .
Αυτό που δεν μου είπαν είναι ότι ξαφνικά, και ενώ ζεις στο ξερακιανό τοπίο της ζεστής καλοκαιρινής Κρήτης, βρίσκεσαι στον παράδεισο!!! Πλατάνια που ενσωματώνουν στα κλαδιά τους μεγάλα κομμάτια ουρανού, ένα ποταμάκι που τσιγκουνεύεται το νεράκι του αλλά παρόλα αυτά φροντίζει να είναι αρκετό για να πλατσουρίσουν οι χήνες που φωνασκούν αδιάκοπα αποσυντονίζοντας τα τζιτζίκια.
Δυο τεράστιοι χτιστοί φούρνοι δεσπόζουν στον χώρο. Τους «ταΐζει» συνέχεια με λιόκλαδα ο Γιάννης Ζερβάκης και εκείνοι πυρακτώνουν και δέχονται κάθε μέρα εντός τους 12 λαμαρίνες καπρικό και αρνί οφτό. Έκανε τελικά καλή δουλειά ο Κούρδος φοιτητής – κτίστης.
Ο Γιάννης Χρονάκης είναι ο πρόεδρος του πολιτιστικού Συλλόγου Αστριτσίου, ο εμπνευστής και συντονιστής ενός εστιατορίου που λειτουργεί με εθελοντές και με μοναδικό σκοπό να διατηρήσει την παραδοσιακή σπιτική Κρητική κουζίνα. Γυναίκες από τα διπλανά χωριά μαγειροτσικαλιάζουν καθημερινά για 100 και πλέον άτομα. Σερβιτόροι πεντακάθαροι και εκπαιδευμένοι άψογα στις ιδιαιτερότητες της Κρητικής γαστρονομίας απαντούν στα ερωτήματα των πελατών.
Κάνω το πείραμά μου ρωτώντας για το καπρικό .... Η περιοχή λόγω των μεγάλων καλοκαιρινών πανηγυριών όπως της Αγίας Μαρίνας φημίζεται γι' αυτό το ξεχωριστό έδεσμα που γίνεται από ωμοπλάτη αρσενικού γουρουνιού (κάπρου) και σερβίρεται κρύο χωρίς κανένα μπαχαρικό.
Το δοκίμασα άψογα ψημένο να λιώνει στο στόμα με αυτήν την επίγευση του καπνού με την οποία έχουν «ποτίσει» οι πυρακτωμένες πλάκες του φούρνου.
Με έβαλε στην λιλιπούτια κουζίνα. Τέσσερεις γυναίκες μαγείρευαν ακατάπαυστα: σε λίγο το εστιατόριο θα γέμιζε με κόσμο από όλη την Κρήτη, αν και έμαθα ότι το ανακαλύπτουν και πολλοί τουρίστες.
Αντί κεράσματος δέχομαι ένα μικροσκοπικό λουλουδάκι κολοκυθιού. Δύσκολο crash test με δεδομένο ότι η βελόνα της γαστρονομικής μου μνήμης έχει κολλήσει σε εκείνα της γιαγιάς μου. Κι όμως ήταν απολύτως ιστορημένο, με το ρυζάκι του να αρωματίζεται με ψιλοκομμένα μυρωδικά, και το λεμονάκι τόσο, όσο να σε κάνει να θέλεις ένα ακόμα.
Δεύτερη αποκάλυψη το καλύτερο εφτάζυμο ψωμί φτιαγμένο από την πρώτη νοικοκυρά του χωριού. Γλυκοζυμωμένο, με το ρεβυθάλευρο να σκάει στην μύτη και να θέλεις να κλέψεις όλη την φρατζόλα.
Τρίτη αποκάλυψη το ξύγαλο που φτιάχνει με γιδίσιο γάλα η γυναίκα του βοσκού από τα Άρμα Ανώγεια.
Κάθισα στο τραπεζάκι μου και παρακολουθούσα τον Γιάννη να μιλά για το παρακινδυνευμένο εγχείρημά του: "δυο χρόνια το παλεύαμε", μου λέει, "και δεν ήταν καθόλου εύκολο. Αλλά ετούτος ο χώρος έχει μια περίεργη ενέργεια. Να σκεφτείς ότι κάθε χρόνο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, για μια εβδομάδα μαζεύονται φοιτητές από όλο τον κόσμο για το Πολιτιστικό Κάμπινγκ. Προσπαθούμε να συντονίσουμε τον κόσμο και να βγει αυτή η αγάπη μας για τον τόπο, στα φαγητά μας.
Παίρνουμε «κηπικά» μόνο από το χωριό και φυσικά ούτε λόγος για εισαγόμενα αναψυκτικά και κρασιά."
Αυτά ακριβώς τα καλοκαιρινά φρέσκα λαχανικά, αυγά καθώς και σάλτσες μπορεί ο επισκέπτης να τα αγοράσει κατευθείαν από το οπωροπωλείο του εστιατορίου.
Στο τέλος μετά από μια τεράστια διπλή ομελέτα –σφουγγάτο το λένε στην Κρήτη – με πατάτες και κολοκύθια, έφτασε στο τραπέζι μου μια παγωμένη ρακή, ένας διπλός ελληνικός ψημένος στην χόβολη, τηγανίτες με πετιμέζι και ένα απλά θεϊκό σπιτικό γιαούρτι (που έμοιαζε σε πλούτο και λιπαρά με φρέσκο τυρί) σερβιρισμένο με ολόγλυκες ελαφροβρασμένες ρόγες σταφυλιού.
ΔΥΝΑΤΟ : Η άρτια, απλή μεν, αλλά σωστά εκτελεσμένη σπιτική Κρητική κουζίνα. Φυσικά η δροσιά μέσα στο καλοκαίρι .
ΑΔΥΝΑΤΟ: Λόγω του Πολιτιστικού Κάμπινγκ είναι κλειστά από 25 Ιουλίου-5 Αυγούστου. Κλειστά επίσης είναι και την διάρκεια του χειμώνα.