Φτάσαμε στον χώρο της Τεχνόπολης αργά το απόγευμα, ο ήλιος δεν είχε αγγίξει ακόμα τη γραμμή του ορίζοντα. Καλοδεχούμενο το δροσερό prosecco που μας προσέφεραν, τα χρώματα στο ηλιοβασίλεμα πορτοκαλιά, μοβ και πορφυρά, απαλή μουσική, κουβεντούλα πριν το ανέβασμα. Κλειδώσαμε τις τσάντες μας στα lockers, δεν μπορείς να πάρεις μαζί σου τίποτα άλλο εκτός από το τηλέφωνο και το πουλόβερ σου, δεν υπάρχει χώρος.
Ήταν νωρίς την άνοιξη όταν έφτασα για πρώτη φορά στη Μόσχα, φιλοξενούμενη σε ένα προάστιο χωμένο μέσα στο δάσος από το οποίο το κέντρο της πόλης στις καλύτερες συνθήκες μποτιλιαρίσματος απείχε τουλάχιστον 2-3 ώρες. Κρύο τσουχτερό δεν είχε, το αντίθετο η διαύγεια και το καθαρό φως σε έκανε να θες να περάσεις ώρες ατέλειωτες στο κέντρο της πόλης (αφού άλλωστε είχες κάνει και ένα αγώνα δρόμου μέχρι να φτάσεις εκεί). Να χαζέψεις την κόκκινη πλατεία πίνοντας τον καφέ σου στο ιταλικό εστιατόριο του πολυκαταστήματος «Gum», να χαλαρώσεις με τα χρώματα των τρούλων του San Nikola που θύμιζαν ουράνιο τόξο. Εντάξει, σχεδόν πουθενά στην Μόσχα δεν μπορείς να απολαύσεις αληθινό espresso με καϊμάκι χωρίς να είναι καμένος, αλλά τουλάχιστον παρηγορήθηκα από την θέα και το σέρβις.
Κάθε που κάποιος μου ψιθυρίζει για ένα καινούργιο σουβλατζίδικο φυλάω τα ρούχα μου, φτύνω τον κόρφο μου κάνω πίσω σαν δαρμένο σκυλί. Διότι εδώ που τα λέμε τα τελευταία χρόνια έχω φάει τέτοια άκυρα σε σουβλατζίδικα που σαν ιός κατακλύζουν το κλεινόν άστυ που το φοβάμαι λίγο το άθλημα! Τόσο που φτάνω στο σημείο να λέω Γιατρό, Δικηγόρο και σουβλατζή μην συστήσεις γιατί θα εκτεθείς ...
Ο κεφτές του Στέφανου, μου είπαν είναι ονομαστός σε ολόκληρη την Κεντρική αγορά. Όλοι οι μερακλήδες μαγαζάτορες αλλά και δικηγόροι, γιατροί, δικαστικοί ξέρουν το μυστικό στέκι κάτω από την οδό Αθηνάς και εκεί γύρω στις 12 – 3 το μεσημέρι «σκάνε μύτη» για να πιουν ένα τσίπουρο και να απολαύουν τα ολοστρόγγυλα σφαιρίδια με αφράτο κιμά. Εγώ πήγα Σάββατο μεσημέρι κάπως αργά οπότε ούτε δικηγόροι υπήρχαν ούτε γιατροί μόνο ένα δυο ζευγαράκια και μερικές ανδροπαρέες.
Είναι καιρός τώρα που ακούω για ένα άπαιχτο μπεργκεράδικο κρυμμένο κάπου στην Νέα Ερυθραία δηλαδή στην γειτονία μου. Ακόμα και οι καλοαναθρεμμένοι σχολιαστές και μη καταστημάτων εστίασης ανηφόρησαν στα Βόρεια για να το δοκιμάσουν. Δεν δίνω και πολύ σημασία καθότι στην συγκεκριμένη πολυσύχναστη περιοχή της Χαριλάου Τρικούπη για να παρκάρεις πρέπει να επιστρατεύσεις όλες τις τεχνικές θετικής ενέργειας που έμαθες και δεύτερον σκέφτομαι, καλά είναι να αφήνεις το project να ωριμάζει χωρίς πρόωρους ενθουσιασμούς...
Φτάνοντας στην Αδριανούπολη ήξερα ότι εκτός από τον περίφημο Peinir Halva, δηλαδή ένα γλύκισμα που γίνεται με βάση το φρέσκο τυρί και πωλείται σε όλα τα ζαχαροπλαστεία, θα έπρεπε να δοκιμάσω οπωσδήποτε το φημισμένο τηγανιτό συκώτι της πόλης που ακούει στο όνομα tava ciger. Η αλήθεια είναι ότι γνώριζα πολύ καλά ότι οι Τούρκοι χειρίζονται εξαιρετικά το συκώτι (μοσχαρίσιο ή αρνίσιο) μια και είχα γευτεί επανειλημμένα στην Κωνσταντινούπολη το περίφημο arnaout ciger, τρυφερό και σωστά αρτυμένο ως ένα από τους ποιο συνηθισμένους μεζέδες που έρχονται στο δίσκο μαζί με το Yeni Raki. Αλλά και απίθανο τηγανιτό αρνίσιο συκωτάκι με τα γλυκάδια του, στη Σανλιούρφα, μία τουρκική πόλη η οποία βρίσκεται στην Νοτιοανατολική Ανατολία.
Στο «Ιώδιο» πηγαίνω σχεδόν από τότε που άνοιξε και πάντα το κατέτασσα ως ένα από τα πλέον έντιμα εστιατόρια στο χώρο. Η πληθωρικότητα που χαρακτηρίζει τον Κωστή Τσαλπατούρο – ιδιοκτήτη του «Ιωδίου» - σφράγισε σε μεγάλο βαθμό και το μαγαζί του.
Έστησε ένα χώρο για το κέφι του, που σημαίνει πως ποτέ δεν τσιγκουνεύτηκε ούτε ένα υλικό στα πιάτα που προσέφερε. Η μακρά πορεία του στον χώρο της ναυτιλίας , του έδωσε μια αρετή που λέγεται «μέτρο» , στοιχείο που μαζί με την αισθητική του τον έκαναν να δημιουργήσει έναν λιτό αλλά πολύ ατμοσφαιρικό χώρο με παστέλ χρώματα, με διακριτικό φωτισμό. Λάτρης του καλού φαγητού (έλκει την καταγωγή του κατά το ήμισυ από τη Σμύρνη) και βαθύς γνώστης του κρασιού, διαθέτει όλα αυτά τα στοιχεία που, κατά τη γνώμη μου, διαχωρίζουν σαφώς τον εστιάτορα-επιχειρηματία από τον εστιάτορα-οικοδεσπότη.
